Een date met de dood: waarom een bezoek aan Willesden Jewish Cemetery meer opbeurend dan ziekelijk is
15 Oct 2020
Het is begin september en ik sta midden op een stuk land van 21 hectare in het noordwesten van Londen, omringd door 27.000 mensen. Gezien de vreemde tijden waarin we ons bevinden, lijkt dit een vreemde manier om een maandag door te brengen.
Het is echter geen illegale rave of supergroot huisfeest, maar de lommerrijke omgeving van Willesden Jewish Cemetery, die onlangs een door de National Lottery Heritage gefinancierde House of Life-bezoekerservaring lanceerde.
Een leger van vrijwilligers, waarvan vele met voorouders die hier begraven liggen, zal rondleidingen leiden, en evenementen zoals boeklezingen en historische lezingen zullen inzicht geven in zowel deze begraafplaats die op de monumentenlijst staat als de levens van degenen die hier begraven liggen .
Deze uitgestrekte begraafplaats, die werd geopend in 1873, wordt beschouwd als de Rolls-Royce van begraafplaatsen en is de laatste rustplaats voor 27.000 leden van de United Synagogue - een netwerk van Brits-orthodox-joodse synagogen. En het zit vol met A-listers, of het nu gaat om 23 leden van de Rothschild-familie, juwelier HS Samuel (wiens graf een wirwar van sierlijke zuilen in Griekse stijl is) of DNA-decoder Rosalind Franklin.
Andere opmerkelijke inwoners zijn onder meer Marcus Samuel, de oprichter van Shell, en de notoir chagrijnige filmregisseur Michael Winner, wiens grafsteen de woorden draagt: "Never a loser be, only a winner he." De glanzende plaat marmer lijkt in strijd met de verweerde, dronken hoekige grafstenen in de buurt; deze historische begraafplaats is nu bijna vol en er vinden hier jaarlijks slechts een handvol begrafenissen plaats.
Ondanks de huidige populariteit van het zogenaamde grafsteentoerisme (50 begraafplaatsen hebben de afgelopen jaren loterijfinanciering ontvangen en Woking's Brookwood Cemetery, de grootste, onlangs aangekondigde plannen voor een Museum of Death), heeft het House of De organisatoren van het leven ontkennen dat ze gewoon op de kar van rouwverwerking springen.
Curator Hester Adams wijst erop dat mensen in de 19e eeuw begraafplaatsen bezochten om gewoon tussen de graven te lopen. Willesden Jewish Cemetery, een met bloemen gevulde oase in een steeds groter wordende stad, was niet anders. Het werd het hart van deze Noord-Londense gemeenschap, ontdekt door velen nadat dierbaren hier begraven waren. Maar toen het bijna vol was, vervingen graven het groen en nam het aantal begrafenissen af. "De gemeenschap was verder gegaan", zegt Hester.
Een begraafplaats gevormd door Joodse gebruiken, de sierlijke grafstenen zijn gescheiden door brede paden - het jodendom dicteert dat leden van de Joodse priesterschap ook niet mogen afdwalen dicht bij de doden. Bovendien kunnen schaduwgevende bomen niet op het graf worden geplant. Het resultaat is een spectaculair gevoel van ruimte, dankzij de enorme, ononderbroken uitgestrekte lucht boven ons.
Maar het groen keert terug. Als knipoog naar de bloemen die hier ooit bloeiden, wordt een rozenprieel toegevoegd door tuinders, die de beperkte ruimte optimaal benutten.
Neem het grafveld van Harris Lebus, die in de jaren 1900 Europa's grootste meubelbedrijf oprichtte. Zijn familiegraf is halfleeg - zijn nakomelingen bekeerden zich tot het christendom en werden elders begraven. Tuinmannen spoorden familieleden op, die hen toestemming gaven om bloemen te planten in de lege ruimte.
De begraafplaats is rijk aan symboliek. Hester laat me verschillende graven zien met daarop gebroken stenen zuilen, die erop duiden dat de geïnterneerde jong stierf. Honderden grafstenen zijn voorzien van steenknopen, die de eeuwigheid voorstellen, en ik zie er een aantal versierd met stenen takken, wat duidt op een verkort leven.
Veel graven zijn kunstwerken, een voorbeeld hiervan is de laatste rustplaats van Maximilian Eberstadt, secretaris van de legendarische koopvaardijbankier Ernest Joseph Cassel. Het graf van Eberstadt is ontworpen door kunstenaar Edward Coley Burne-Jones, die in de jaren 1800 de voortrekkersrol speelde in de Pre-Raphaelite beweging. Op één grafsteen, helaas verwoest tijdens de Tweede Wereldoorlog, stond een miniatuur Taj Mahal.
Een grafsteen van een ontwerper was niet de enige must-have. Hester wijst naar het graf van een rijke winkelier, meters verwijderd van het graf van een Rothschild, eraan toevoegend dat deze plekken zeer gewild waren.
Met zoveel mensen die hier begraven liggen, zijn er eindeloze verhalen te vertellen. Dienstdoende manager Holly Walker, die in augustus met haar baan begon, ontdekte onlangs dat haar overgrootouders hier begraven liggen.
"Ik vond het ook leuk om meer te weten te komen over de meer beruchte personages", zegt ze en noemt Madame Rachel als een voorbeeld. Madame Rachel, een joodse dame geboren in de sloppenwijken van Londen in de jaren 1800, verdiende haar rijkdom door te stelen van de vrouwen die naar haar Mayfair-salon stroomden. Ze stierf in de gevangenis door loodvergiftiging (veroorzaakt door de controversiële schoonheidsbehandelingen die ze promootte) en wordt begraven in een ongemarkeerd graf.
Maar het gaat niet alleen om begraafplaatsen. In het voormalige mortuariumgebouw geeft een audio-soundscape een fascinerend inzicht in taharah - het ritueel waarbij het lichaam wordt voorbereid op de begrafenis. In het bezoekerscentrum kan ik tablets gebruiken om te lezen over de meest opmerkelijke bewoners van de begraafplaats, en een evenementenkalender omvat een virtueel doodscafé, boeklezingen en workshops gericht op biografieën die zijn geschreven over degenen die hier begraven zijn. Hier lijkt de dood niet zo levenloos.
Reisbenodigdheden
Hoe kom je er
Het dichtstbijzijnde Londense metrostation bij Willesden Jewish Cemetery is Dollis Hill, op de Jubilee-lijn.
Meer informatie
Bezoek willesdenjewishc Cemetery.org.uk voor meer informatie. Evenementen en rondleidingen zijn gratis, hoewel donaties dankbaar worden ontvangen.
Lees meer
De geheime tuinen van Londen, verborgen in het hart van de stad